Door: Raf De Bruyn

Mijn grootmoeder was een prachtmens. Na haar pensioen is zij samen met mijn grootvader naast de Sint-Walburgiskerk te Antwerpen Zuid gaan wonen om daar vrijwillig te werken als koster en kosteres. Na de dood van mijn grootvader bleef ze haar taken verderzetten in de kerk, ondanks de leegte die ze sindsdien niet kon opvullen. Zij was een dame met het hart op de tong, altijd bereid tot een gesprek met iedereen die de kerk bezocht, al was men van de hoogste stand of behoorde men tot de marge van de maatschappij. Bij haar was iedereen welkom. Dat maakte dat zij binnen de parochie en de ganse buurt erg geliefd was. 

Maar geleidelijk aan begon zij zich vreemd te gedragen. Zij praatte tegen de foto’s op haar kast, vertelde voortdurend dezelfde verhalen en wat me het meest is bijgebleven was de pyjama voor het slapengaan die ze klaarlegde voor mijn grootvader. Die was intussen al zeven jaar overleden. “Alzheimer,” luidde de diagnose. Maar dankzij een goede samenwerking met familie en parochie is zij nog lang kunnen blijven in de kerk, waar haar taken zich nog enkel beperkten tot het klaarzetten van de stoelen en het aansteken van de kaarsen. 

Ik bekeek haar proces anders. Voor mij is dementie geen aftakelingsproces. Voor mij is dementie een terugkeer, weg van de samenleving met al die ingewikkelde technologieën, weg van de gevestigde waarden en normen. Een terugkeer naar de waarden en normen van een kind. Voor mij is dementie een terugkeer naar de eenvoud. 

Na haar dood heb ik besloten om het verhaal van mijn grootmoeder te vertellen aan iedereen die het wil horen. Ik heb mezelf een piano aangeschaft, ben een lege schrift gaan halen en ben beginnen schrijven. Het resultaat is de muziekvoorstelling “Terug naar de eenvoud”.